Prachtige oranjekleurige heulandiet stalactiet overgroeid met calciet , waarvan sommige bedekt met chalcedon. Vindplaats: Sakur, Deccan traps, Maharastra, in India. H. 15 cm x B 11cm  / © copyright alle foto’s, G. Claeys & Dr. A. Bhale

In de kijker!  Heulandiet mineraal van de maand:
 
Heulandiet behoord tot de zeolieten groep resoterende onder de Tecto-silicaten. Vóór 1997 werd heulandiet erkend als een als een zelfstandig mineraal maar met een herindeling in 1997 door de International Mineralogical  Association (IMA) werd het onderverdeeld onder de noemer, heulandiet-Ca, heulandiet-Na, heulandiet-K, en heulandiet- Sr Heulandiet-Ca. De meest voorkomende is een waterhoudend calcium en silicaat aluminium mineraal met de chemische formule. Ca, Na)2 - 3Al3(Al, Si)2Si13O36 - 12H2O .
Kleine hoeveelheden natrium en kalium zijn meestal aanwezig soms vervangen die een deel van het calcium. Strontium vervangt calcium in het heulandiet-Sr variëteit. De juiste soortnaam is afhankelijk van het dominante element. De soorten zijn visueel niet te onderscheiden, en de groepnaam heulandiet naam wordt nog steeds algemeen gebruikt daar zonder test het niet mogelijk is het onderscheid te maken.
Kristallen zijn monoklien. Ze hebben een karakteristieke langwerpige kristalvorm, soms rhomboëdisch prismatisch. Vaak een vergroeiing van fijne kristallen schubvormige kristallen op basalt.
Heulandiet heeft een perfecte splijting evenwijdig aan het vlak van symmetrie, met een  de glas- of een  parelmoerglans uitzicht. Het mineraal is meestal kleurloos of wit, maar kan ook oranje, bruin, geel, baksteen-rood zijn door aanwezigheid van Fe (ijzer). Ook groen als gevolg van insluitsels van celadoniet. Het varieert van doorzichtig tot doorschijnend. Isomorf met heulandiet is het strontium en barium brewsterite dat ook behoord tot de zeolietgroep. De hardheid op de schaal van Mohs is 3-4, bij het soortelijke gewicht van 2.2.

Het onderscheid van Heulandiet met Stilbiet werdt voor het eerst beschreven door August Breithaupt in 1818, en door hem genoemd "euzeolite" (mooie zeoliet).
In 1822 is het als zelfstandig mineraal erkend.
 HJ Brooke kwam tot hetzelfde resultaat en is het mineraal heulandiet, naar de mineralen verzamelaar Hendrik Heuland (1778-1856)genoemd.
Heulandiet en Stilbiet kan men gemakkelijk van elkaar onderscheiden. Heulandiet word vaak gevonden met andere zeolieten zoals stilbiet en stelleriet, ook met apophylliet in vulkanisch basalt gesteente. Soms in gneiss en hydrothermale gangen.
De mooiste specimens zijn afkomstig van Deccan Traps of Sahya gebergte in Maharastra, in India.
Wereldwijd zijn er vele bekende vindplaatsen.
Hier een samenvatting van de lijst: IJsland. New Jersey, de staat Washington; Boron Californië, Patterson  New Jersey en Oregon in de Verenigde Staten. Nova Scotia en Quebec in Canada. De Dolomieten en Sardinië in Italië. Rio Grande do Sul en Goias, Brazilië, Nieuw-Zuid-Wales en Phillip Island, Victoria  Australië en  Nieuw-Zeeland. Het Chibiny massief op het schiereiland Kola, Russiche Federatie, Ierland en Schotland. Het Rhônedal in  Zwitserland.
​

         Spectaculaire calciet kristallen,              Belorechenskoye Rusland!

Een exclusieve excursie!
Pavel Martynov / Samenstelling  & vertaling Georges Claeys

Grijze rhombohedrale calciet kristallen
© foto G. Claeys / collectie Geonic Mineralen / Gekocht op mineralenbeurs Den Haag1997
Vindplaats: Belorechenskoye / Dakhovskoye 25 km ten westen van Maikop,
District Belorechensk., Regio Krasnodar, Noord Kaukausus, Rusland.

Inleiding;
Naar aanleiding van een inventaris update van onze collectie mineralen ben ik op zoek gegaan naar een vindplaats het zuidelijke deel van Rusland. Hieruit volgt een ongeloofelijk verhaal.
Daarom heb ik dit onderstaand arikel samengesteld met toestemming van de heer Pavel Martynov.
Het begon op mineralenbeurs in Den Haag1997. Daar ontmoette ik Rainer Ellmies, een jonge  Oostduitse geloloog die werkzaam was geweest in het gelogisch instituut van Moskou en daar zag ik voor het eerst grote grijze calciet kristallen *zie foto bovenaan. Omdat ik ook calciet verzamelaar ben wou ik toch zo een stuk in mijn collectie, ik heb dan het ganse lot gekocht ± 10 stuks. Die waren dat zelfde week-end allen verkocht dus heb ik hem de vraag gesteld; “heb je er thuis nog meer van? “Ja zei hij”. Dus besliste ik om naar Berlijn te rijden en daar een deal te sluiten.
Wat ook gebeurde, wij hadden dan een fenomenaal mooi stuk meegebracht.
Maar de informatie omtrent de vindplaats was heel beperkt, op het etiket stond er in het Russisch “Belorechensk, Nord Kaukausus, Rusland”en daar moesten het mee doen. Op de vraag waarom deze kristallen zo grijs zagen werd ons verteld dat het een olieachtige substantie die dze grijze kleur gaf.
Jarenlang ligt het stuk onaangeroerd in onze private collectie en dit jaar wou ik toch wat meer willen te weten komen van deze vindplaats met die grote calciet kristallen. Dus mijn toevlucht gezocht op Mindat en mijn eerste pogingen had  weinig resultaat tot ik bij een poging ondenam op onder de naam Dakhovskoye. Dus deze naam in getypt en dat bleek een goed gok te zijn.
Het was een verassend resultaat, dus hier het verhaal!

Groep met rhombohedral kristallen 55 cm l x 25cm hoog x 34 cm breed
© foto G. Claeys / collectie Jurgen Claeys

Belorechenskoye bariet & calcietafzetting
Pavel Martynov / Vertaling  en samenstelling Georges Claeys
Historiek
Adygea of Adygië is een autonome republiek van de Russische Federatie. Ze vormt een enclave binnen Kraj Krasnodar. De republiek is gelegen aan de voet van de Kaukasus, met vlaktes in het noorden en bergen in het zuiden. Ongeveer 40% van de totale oppervlakte bestaat uit bos.
Adygea werd een autonome regio in Rusland op 24 augustus 1922. Op dat moment was Krasnodar het bestuurlijke centrum. Vanaf 13 augustus 1928 viel Adygea onder de jurisdictie van Kraj Krasnodar. Majkop (de huidige hoofdstad) werd het bestuurlijke centrum in 1936 toen de grenzen van de Regio werden veranderd. Op 3 juli 1991 werd Adygea een autonome republiek binnen de Russische Federatie.
Belorechenskoye ligt niet van   van de stad Nikel  en 60 km van de hoofdstad Majkop die behoord tot de Russische autonome deelrepubliek Adygea. De stad ligt ongeveer 1.600 km ten zuiden van Moskou, op de rechteroever van de Belaja-rivier in het stroomgebied van de Koeban.
Belorechenskoye is een calciet, bariet polymetaalafzetting in de nabije omgeving met een hydrothermale Ag-Ni-Co-Bi-U- ertsgang. Zeker zijn er onopgeloste vragen over het geologische gebied. Dit komt door de Sovjetregering indertijd.
Waarschijnlijk werd in dit gebied naar uranium gedolven? 

Een geografisch overzicht met daarbij de vindplaats Belorechenskoye.

De ongerepte natuur in het zuidelijk deel van de Adygea Republiek

De excursie en de vindplaats.

​De deelnemers aan de reis van 2011, van links naar rechts: Ekaterina, Pavel (ik) en Tim.

​In 2011 en 2012 hebben mijn vrienden en ik twee reizen naar de Belorechenskoye gemaakt.
Beide trips vonden plaats tussen 1 en 9 mei. De vindplaats bevindt zich in het Noordelijke Kaukasus, Adygea Republiek, Rusland, dicht bij de stad Nickel. De naam "Belorechenskoye" komt van Russische woorden "Belaya rechka". In het Engels betekent "Belaya rechka" "Witte rivier". 
De ontwikkeling van de Belorechenkoye ontginning begon in 1960. Het was destijds een uraniumafzetting en werd destijds geheim gehouden zoals alle uraniummijnen toen. Gedurende die tijd was het bekend onder een andere naam "Dakhovskoye", dit verklaart de reden voor twee namen op mindat. Dit zorgt nu nog voor verwarring
Nadat bijna al het uraniummateriaal was gedolven, werd vervolgens ook bariet ontgonnen. 
De vindplaats Belorechenkoye bevindt zich in de buurt van een kleine rivier genaamd Syuk die uitmond in de Belaja-rivier. Als ik me niet vergis, zijn er nu nog totaal 13 ingangen waarvan. Sommige ervan zijn nu ingestort. 
Tijdens ons bezoek hebben we tunnels nr 1, 2, 3, 5, 6, 7, 8, 10, 11, 12 bezocht. De ingang van de tunnel nr  9 was ingeklapt en de hoofdtunnel nr 5 was ingestort. 
Op een foto is een pad weergegeven die door een bos naar sites leidt en loopt, vol met bomen die zijn verweven door klimop. Halverwege moesten we een kleine rivier de Syuk oversteken. Het is meer een beekje dan een rivier en het oversteken ervan is misschien alleen een uitdaging in de lente als de sneeuw smelt. Vanaf de  plaats Nickel is het ±1,5 uur lopen om de locatie te bereiken.
Vandaag is de vindplaats verlaten. De oude rails en ventilatiebuizen zijn lang geleden gestolen door schroothandelaars. Andere zijn verroest blijven liggen in de  met water gevulde tunnels. 
Voor bezoekers en studenten geologie bestaat de mogelijkheid de tunnels die nog in goede staat te  bezoeken. Deze zijn goed toegankelijk. Voor meer informatie moet u zich wenden tot de faculteit Geologie van de Rostov Universiteit in Nickel.
Dit is een samenvattend verslag van de reizen die zij in 2011 en in 2012 maakten.

De weg naar Guzeryple                                                                       De rivier de Syuk oversteken.

Een tunnel overstroomt met water.

Een zicht in een geode vol calciet kristallen waar Katya de calcietmuur opklimt

Korte samenvatting GEOLOGIE & MINERALOGIE.
Het gesteente bestaat uit Paleozoïsche metamorf en graniet gesteente, overgaand of bedekt door zandsteen waarvan lagere delen lagen uit het Jura tijdperk stammen, daarin bevinden zich hydrothermale lagen met  calciet en bariet soms met grote holtes die fluoriet, galeniet en  sfaleriet bevatten. Soms met esthetische exemplaren.
De mineralisatie is afhankelijk van de verschillende typen hydrothermale gangen : zoals bariet gangen of dolomiet doorklieft met Ag-Bi-Ni-U-aders waar uranium in voorkomt.
Tijdens onze eerste reis, in mei 2011, hebben we besloten de volgende plaatsen te verkennen: site # 3, # 2 en # 12. Ze zijn het meest droge van alles en het meest rijk aan mineralen.
De site # 3, bevat de rijkste met mineralen concentratie: calciet, dolomiet, bariet en een deel van het uranium-nikkel-arsenide-type.
Na onderzoek is vastgesteld dat de grijze calciet kristallen veelvuldig marcasiet naalden bevatten.
*Zie foto onderaan.

Bibliografie:
​Bijzonder dank aan Pavel Martynov voor de toestemming van het gebruik van zijn artikel & foto’s op Mindat.
Special thanks to Pavel Martynov for the permissionof using his article & photos on Mindat.
Bibliografie & referenties
https://www.mindat.org/article.php/1548/Belorechenskoye+barite+deposit
http://russiatrek.org/adygeya-republic
https://www.mindat.org/min-3347.html  (Rabbititte)
Mineralogical Almanac volume 15, issue 2, 2010
MINERALOGY OF THE BELORECHENSKOYE DEPOSIT
(NORTHERN CAUCASUS, RUSSIA)  pag. 5  tekening met locatie van de vindplaats.