HEULANDITE

Prachtige oranjekleurige heulandiet stalactiet overgroeid met calciet , waarvan sommige bedekt met chalcedon. Vindplaats: Sakur, Deccan traps, Maharastra, in India. H. 15 cm x B 11cm  / © copyright alle foto’s, G. Claeys & Dr. A. Bhale

In de kijker!  Heulandiet mineraal van de maand:
 
Heulandiet behoord tot de zeolieten groep resoterende onder de Tecto-silicaten. Vóór 1997 werd heulandiet erkend als een als een zelfstandig mineraal maar met een herindeling in 1997 door de International Mineralogical  Association (IMA) werd het onderverdeeld onder de noemer, heulandiet-Ca, heulandiet-Na, heulandiet-K, en heulandiet- Sr Heulandiet-Ca. De meest voorkomende is een waterhoudend calcium en silicaat aluminium mineraal met de chemische formule. Ca, Na)2 - 3Al3(Al, Si)2Si13O36 - 12H2O .
Kleine hoeveelheden natrium en kalium zijn meestal aanwezig soms vervangen die een deel van het calcium. Strontium vervangt calcium in het heulandiet-Sr variëteit. De juiste soortnaam is afhankelijk van het dominante element. De soorten zijn visueel niet te onderscheiden, en de groepnaam heulandiet naam wordt nog steeds algemeen gebruikt daar zonder test het niet mogelijk is het onderscheid te maken.
Kristallen zijn monoklien. Ze hebben een karakteristieke langwerpige kristalvorm, soms rhomboëdisch prismatisch. Vaak een vergroeiing van fijne kristallen schubvormige kristallen op basalt.
Heulandiet heeft een perfecte splijting evenwijdig aan het vlak van symmetrie, met een  de glas- of een  parelmoerglans uitzicht. Het mineraal is meestal kleurloos of wit, maar kan ook oranje, bruin, geel, baksteen-rood zijn door aanwezigheid van Fe (ijzer). Ook groen als gevolg van insluitsels van celadoniet. Het varieert van doorzichtig tot doorschijnend. Isomorf met heulandiet is het strontium en barium brewsterite dat ook behoord tot de zeolietgroep. De hardheid op de schaal van Mohs is 3-4, bij het soortelijke gewicht van 2.2.

Het onderscheid van Heulandiet met Stilbiet werdt voor het eerst beschreven door August Breithaupt in 1818, en door hem genoemd "euzeolite" (mooie zeoliet).
In 1822 is het als zelfstandig mineraal erkend.
 HJ Brooke kwam tot hetzelfde resultaat en is het mineraal heulandiet, naar de mineralen verzamelaar Hendrik Heuland (1778-1856)genoemd.
Heulandiet en Stilbiet kan men gemakkelijk van elkaar onderscheiden. Heulandiet word vaak gevonden met andere zeolieten zoals stilbiet en stelleriet, ook met apophylliet in vulkanisch basalt gesteente. Soms in gneiss en hydrothermale gangen.
De mooiste specimens zijn afkomstig van Deccan Traps of Sahya gebergte in Maharastra, in India.
Wereldwijd zijn er vele bekende vindplaatsen.
Hier een samenvatting van de lijst: IJsland. New Jersey, de staat Washington; Boron Californië, Patterson  New Jersey en Oregon in de Verenigde Staten. Nova Scotia en Quebec in Canada. De Dolomieten en Sardinië in Italië. Rio Grande do Sul en Goias, Brazilië, Nieuw-Zuid-Wales en Phillip Island, Victoria  Australië en  Nieuw-Zeeland. Het Chibiny massief op het schiereiland Kola, Russiche Federatie, Ierland en Schotland. Het Rhônedal in  Zwitserland.
​